Polska w obliczu wojny, czyli analizując Azyl

Czas drugiej wojny światowej to był najstraszniejszy czas jakie Polska w ogóle przeżyła. Wiem, że jest mnóstwo książek i filmów obrazujący tą potworną rzeczywistość zgotowaną przez Hitlera i Stalina. Ale dzisiaj chciałabym poświęcić ten post na pięknie wykonanym filmie Azyl. Oczywiście jest to film na faktach autentycznych, który w brutalny sposób pokazuje jak wyglądało życie pewnej rodziny, Antoniny Żabińskiej i jej męża, który ukrywali w swoim zbombardowanym zoo dziesiątki Żydów.

Mimo tego, że narażali się, bo przecież za pomoc Żydom groziła im śmierć a mimo wszystko pomagali im nie patrząc na konsekwencje. Muszę przyznać, że dawno tak nie płakałam na jakiejkolwiek produkcji. Ta brutalna rzeczywistość będzie mi się śniła przez bardzo długi czas, ale szczerze my Polacy nie powinniśmy o tym zapomnieć. Te potworne getta nie powinny nigdy powstać, bo wiele niewinnych istot tam straciło życie.

Może i nie było to typowy film wojenny, bo nawet tak nie powinno się go nazywać. Mimo, że były ukazane skutki toczonej wojny i to jak traktuje się obywateli w czasie kiedy wojska Niemieckie stacjonowały w naszej Warszawie. Jak ono zostało zniszczone i to w straszny sposób. Ale powinniśmy się cieszyć, że na świecie są dobrzy ludzie, którzy służą nam z pomocą i niczego nie oczekują w zamian. Każdy człowiek powinien o tym pamiętać i służyć pomocą drugiemu człowiekowi, bo to nic nas nie kosztuje, a może właśnie uratować komuś życie.Niestety w pogoni za szczęściem nie liczymy się z nikim i patrzymy aby tylko nam było dobrze krzywdząc w ten sposób innych. Ale oczywiście nie mówię, że postępują tak wszyscy, bo są przecież wyjątki i w tym przypadku powstał właśnie film wzorowany na tak cudownej rodzinie.

Muszę przyznać, że jest to raczej film obrazujący nasze Warszawskie zoo, które w początkowej fazie istnienia zostało wytępione w brutalny sposób. Co te niewinne stworzenia dla nich zrobiły, że musieli je pozabijać. Tyle stworzeń zginęło przez te potwory i taki sam los powinien spotkać tych ludzi. Mimo wszystko zoo przetrwało, a raczej jego ruiny i w chwili obecnej odrestaurowane owe zoo można podziwiać nadal w Stolicy. Tradycja rodziny Żabińskich nadal jest kontynuowany i zwierzątka mają się dobrze.





Aktualnie co do filmu to jestem zachwycona, ale chyba najbardziej postawą państwa Żabińskich, bo mało ludzi na tym świecie aż tak się poświęca. Oni nastawiali karku, żeby dać tym ludziom dobry los niż ten co zgotował im Hitler. Każdy człowiek powinien brać z nich przykład, ponieważ niestety jest mało ludzi którzy by tak postąpili. Przez co właśnie ten film ze smutkiem w oczach się ogląda, że pięknie tych ludzi potraktowali, wzięli pod swój dach, przyodziali, nakarmili i załatwiali dla nich lewe papiery by mogli bezpiecznie wyjechać z tego piekła.

Wizualnie przepiękne wykonane ujęcia tego zniszczonego świata, chociaż przerażało mnie jak na to wszystko patrzyłam, bo niestety Niemcy na każdym kroku tępili Żydów, co było na prawdę straszne i cały czas ciarki przechodziły po mnie. Jak można coś takiego drugiemu człowiekowi zrobić. Ludzie tam na każdym kroku umierali. Zastanawia mnie jak można zgwałcić dziecko to jest po prostu straszne. Chociaż chyba najbardziej i tak przeżyłam śmierć zwierząt i tego nie mogę kompletnie pojąć.